Rozdział 1

 Baaardzo przepraszam, że taki krótki. Ale wiecie, że pierwsze rozdziały takie są. Obiecuję, że niedługa zacznał się dłuższe. ;D No i sorry za tak późną (a raczej wczesną) godzinę dodania. Mam nadzieję, że kiedyś mi wybaczycie. ;D

ŻYCZĘ DUZO PREZENTÓW NA MIKOŁAJKI. ;d i DUZO WENY DLA PISZĄCYCH ROZDZIAŁY I W OGÓLE, ŻEBYŚCIE BYLI DLA MNIE WYROZUMIALI. ;))) Może dodam jutro (a raczej juz dzisiaj) rozdział na drugiego bloga. ;D Tak na mikołajki. ;DD

                                                     NICO

        Życie w Elizjum jest naprawdę cudowne. Zero potworów, żadnych zmartwień i w ogóle. Czasami warto zrobić coś dobrego, żeby tu trafić. Miałem nadzieję, że tak już pozostanie. Niestety przy moim szczęściu, to nie mogło być takie proste. Zamiast cudownego życia po śmierci (dodajmy, że heroicznej), dostałem tylko, tak jakby, wakacje.

Pewnego razu, nawet nie wiem ile lat po mojej śmierci, odwiedził mnie Hades. No w sumie raz na jakoś czas to robił, ale tym razem przyszedł jakiś taki zadowolony i bardzo szczęśliwy, co już samo w sobie jest dziwne. Powiedział coś o tym, że dostałem szansę zrobić coś jeszcze, a zjawił się także Tanatos, wypowiedział jakieś zaklęcie, a mnie ogarnęła nieprzenikniona ciemność.

         Obudziłem się z wielkim bólem głowy i całego ciała. Otworzyłem oczy z trudnością. Na szczęście była noc, więc nie było tak źle. Podniosłem się z ziemi i obejrzałem dookoła. Znajdowałem się w gęstym lesie. Chyba na jakiejś ścieżce. A raczej na skrzyżowaniu ścieżek.

Nie bardzo wiedziałem co robić. Przecież ja powinienem być martwy. Ale umarli przecież nie czują bólu. Stałem tak więc jakieś piętnaście minut myśląc nad tym co się stało. W końcu zdecydowałem, że muszę się ruszyć i poszukać odpowiedzi, bo tak stojąc to raczej niczego się nie dowiem.

Zauważyłem, że mam przy sobie mój miecz. Jeden plus. Drugi plus: ubrany byłem całkowicie i to w moich ulubionych kolorach: oczywiście na czarno. Dopiero później zauważyłem, że niedaleko ode mnie leży torba. Podszedłem do niej i zajrzałem w głąb. Były tam podstawowe rzeczy jakich potrzebuje heros. Trochę ambrozji, noże, lina, nektar. No i poza tym kusza. Wyciągnąłem ją i dokładniej przyjrzałem. W pewnej chwili chyba na coś nacisnąłem, bo zmieniła się w karabin maszynowy. Prawdziwy karabin. Tego jeszcze nie widziałam. Co więcej, był wykonany z spiżu. Nie wiem kto używa czegoś takiego. Odłożyłem broń do torby, żeby przypadkiem nie wystrzeliła. Z moim szczęściem wszystko jest możliwe. Ja nawet nie mogę sobie w spokoju żyć po śmierci. Pewnie bogom się nudzi i sobie znaleźli zabawne. Ciekawe tylko kto taki? Kiedy się dowiem, zabiję. Znajdę na to jakiś sposób.

             Gdy trochę przyzwyczaiłem się do ponownego życia (a raczej tak tylko mi się wydawało), jeszcze raz rozglądnąłem się dookoła. Ten las wydawał mi się znajomy. Przypominał trochę las niedaleko Obozu, ale drzew była tak jakby za dużo. Chyba że nie żyłem tak długo, że się rozrosły i wyrosły nowe. Ech już nic nie wiem.

             Wziąłem torbę i ruszyłem przed siebie. Nawet nie wiedziałem dokąd, ale to chyba niezbyt ważne? W sumie to chciałbym już wrócić do Elizjum. Po tych wszystkich latach spędzonych tam życie na Ziemi jest takie... nijakie. No, ale może najpierw powinienem się dowiedzieć, o co tak właściwie tu chodzi?

Po kilku minutach drogi poznałem, że rzeczywiście jest to las niedaleko Obozu. Wszystko było takie znajome, ale jednak trochę inne. Chyba rzeczywiście dosyć długo mnie tu nie było.

Nagle wyskoczyły przede mną dwie drakainy. Zupełnie zapomniałem co mam zrobić. Jedna z nich widząc moją zdziwioną twarz tylko się zaśmiała i z prędkością światła mnie zaatakowała. Na szczęście moje ADHD mnie uratowało. Uchyliłem się w bok i wyciągnąłem miecz. Potwór tylko trochę mnie podrapał. Drakaina straciła równowagę i wpadła na drzewo. Korzystając z okazji przebiłem ja mieczem od tyłu i odwróciłem się do drugiej. W kilka minut przypomniałem sobie wszystkie zasady walki. W końcu z potworów został tylko pył. Nie odniosłem zbytnich obrażeń. Tylko jakieś siniaki i płytkie rany.

Ale oczywiście nie mogłem sobie odpocząć nawet kilka minut. Gdzieś za mną usłyszałem krzyk dziewczyny. Bez zastanowienia pobiegłem w tamtym kierunku.

Po około trzystu metrach wpadłem (dosłownie) na jakąś brunetkę.

- Kurwa, uważaj- warknęła. Pomogłem jej wstać, ale wtedy poczułem w boku okropny ból. Odwróciłem głowę i ujrzałem szczerzącego się cyklopa, który właśnie wbił mi w bok sztylet. Na szczęście nie za głęboko. Wyrwałem mu się i odciąłem mu rękę mieczem. Zawył przeraźliwie, po czym chowając rękę za siebie spojrzał na mnie morderczym wzrokiem.

Rzucił się na mnie. Odskoczyłem w bok, a później sam zaatakowałem. Gdy już prawie go zabiłem, usłyszałem ta dziewczynę. Krzyknęła: Uważaj!. Wbiłem miecz w oko stwora i szybko przekręciłem się w drugą stronę odbijając kolce mantykory.

Jednak nie było tam tylko jej. Przede mną ujrzałem dosłownie armię potworów. Trzy mantykory, siedmiu cyklopów, trzy drakainy, osiem widm i sześć chimer.

Dziewczyna odwróciła się do mnie przerażona. Wiedziałem, że nawet nie mam co liczyć na ucieczkę, a o podróży cieniem nie wspominając. Postanowiłem zaryzykować i zanim stwory zaatakowały wyciągnąłem z torby karabin.

Później wszystko potoczyło się bardzo szybko. Zacząłem strzelać. Potwory trochę się rozproszyły. Przynajmniej te co przeżyły. Kiedy naboje mi się skończyły, złapałem nieznajomą za rękę i jednak spróbowałem przenieść się cieniem. Nawet nie wiedziałem, gdzie chcę się znaleźć. Pierwszą moją myślą było miejsce gdzie się obudziłem.

            Gdy podróż się skończyła, dosłownie opadłem z sił. Dziewczynę trochę odrzuciło, ale już po chwili była przy mnie. Była niewiarygodnie blada, szczupła i dosyć niska. Miała kręcone ciemne włosy i tego samego koloru oczy. Widać było, że jest przerażona, ale chciała to ukryć.

- Krwawisz- oznajmiła trochę wystraszonym głosem i podeszła do mnie bliżej. Rzeczywiście miałem ranę z boku i przebite lewe ramię, w którym nadal tkwił sztylet. Dziwne, nawet nie wiem skąd on się tam znalazł. Udało mi się jednak podnieść. Zamknąłem oczy, chwyciłem sztylet za rękojeść i jednym ruchem ją wyciągnąłem. Stłumiłem krzyk i po chwili otworzyłem oczy. Ramię nie wyglądało najlepiej, a dziewczyna zbladła (jeśli to możliwe) jeszcze bardziej.

- Dobra. Kim jesteś?- zapytałem przyciskając do rany kawałek mojej urwanej koszulki.

- Mam na imię Veronica. Jestem herosem. Pewnie tak samo jak ty- pokiwałem głową i pokazałem, żeby wzięła moja torbę. Niestety była przerwana i został w niej tylko karabin. Czyli nici z ambrozji.

- Ja jestem Nico. Wiesz może którędy do Obozu?- dziewczyna pokiwała niepewnie głową i ruszyła w jedną z trzech ścieżek. Inną niż ta, którą wybrałem wcześniej. Nie uszedłem nawet kilku metrów, kiedy poczułem, że nie dam rady iść i lekko się zachwiałem. Nika podbiegła do mnie i pomogła mi iść. Nie przepadam za kontaktami fizycznymi, ale to był wyjątek. Podczas drogi prawie dwa razy straciłem przytomność. Gdy już czułem bliskość Obozu oczywiście potwory nas dogoniły.

Nie miałem siły walczyć, ale jakoś udało mi się zdrową ręką (prawą) odparowywać ciosy cyklopa.

Niestety później doszyły inne i nie było już tak łatwo. W pewnej chwili, gdy już myślałem, że powrócę do Elizjum (czego pragnąłem), dołączyli do nas inni herosi. Przynajmniej wydawało mi się, że nimi byli. Byłem tak zmęczony, że nawet dobrze ich nie widziałem. Ale rozpoznałem jedną dziewczynę. Na oko w moim wieku. Rzucała nożami i chyba trochę czarowała. Pewnie córka Hekate. Drugim herosem był chłopak. Trochę wyższy od niej. Jednak zaskoczyła mnie jego broń. To był najprawdziwszy pistolet laserowy. Niestety dłużej nie mogłem ich oglądać.

Nika pociągnęła mnie w stronę bramy do Obozu. Trochę się różniła, od tej którą zapamiętałem, ale teraz to nieważne. Oparłem się o drzewo. Po chwili dwójka herosów podbiegła do nas.

     - Kim jesteście?- zapytała ostro dziewczyna, wpatrując się w Nikę. Kiedy przeniosła wzrok na mnie, źrenice się jej rozszerzyły.- A ty? Nie, to niemożliwe- pokręciła głową. Nie zdążyłem zapytać o co chodzi, bo straciłem przytomność. A może to był tylko głupi żart mojego ojca i wrócę do Elizjum?