Rozdział 2

     No więc tak. To na pewno nie jest żart któregoś z bogów. No chyba, że postanowili sobie przedłużyć rozrywkę. Ocknąłem się w jakimś dziwnym pomieszczeniu. Trochę wyglądało na szpitalną salę, ale nie do końca. Raczej na takie pomieszczenie, w którym w filmach trzyma się jakieś niezidentyfikowane potwory do badań czy ludzi z nadnaturalnymi zdolnościami.

Leżałem na białym szerokim (co samo w sobie jest dziwne) łóżku. Obok mnie stała szafka z jakąś szklanką i ciastko. Podejrzewam, że może to być ambrozja. Ściany także zostały pomalowane na biało. Naprzeciwko mnie znajdowały się srebrne drzwi, a obok nich przezroczysta szafa z zamkiem na szyfr. Po prawej stronie było duże okno, jednak teraz zakryte żaluzjami. Niby niezbyt dziwnie, ale na przeciwnej ścianie wisiał wielki telewizor. A przynajmniej przypominał go z wyglądu. Chociaż mógł to być komputer. Na ekranie wyświetlone było coś jak karta pacjenta, tylko elektroniczna. Oczywiście wszystko było po grecku. Prawie nic nie zrozumiałem. Oczywiście znam grekę, ale nie znam się na tych lekarskich bzdurach. Niby Will coś mi tam kiedyś tłumaczył, ale my nie mieliśmy takiego sprzętu. Obok tablicy znajdowało się coś co wyglądało na klawiaturę, ale bardzo dziwną. Takiej jeszcze nie widziałem. Zamiast liter były jakieś znaki i (a jednak) kilka greckich i łacińskich liter. Dopiero teraz zauważyłem, że od tego komputera ciągnie się cieniutki kabelek prowadzący do mojego łóżka. A dokładniej do mojej ręki. Usiadłem natychmiast, co nie było dobrym pomysłem, bo od razu zakręciło mi się w głowie, i zerwałem z mojego ramienia te kabelki. W tej samej chwili ekran zgasł i pojawił się napis: TRUP. No zajebiście. Na szczęście nie miałem wbitych żadnych igieł.

Co jeszcze dziwniejsze nie miałem żadnych śladów po walce z potworami. Na ramieniu, w którym miałem wbity sztylet nie została najmniejsza blizna.

Z pewnym trudem wstałem na nogi. Miałem na sobie tylko białe spodnie. No kurwa. Jak ja nienawidzę tego koloru. Gdzie są moje czarne ubrania?

Podszedłem do ''komputera'' i dostrzegłem, że obok niego znajdują się jeszcze jedne drzwi. Postanowiłem najpierw sprawdzić je. Otworzyłem je minimalnie i zajrzałem do środka.

Nie wyczuwałem niczego dziwnego, ani strasznego, więc wszedłem.

Pomieszczenie okazało się być łazienką. I to jaką. Podłoga i ściany były ogrzewane, w rogu znajdował się prysznic i wanna z hydromasażem, na półkach pełno różnego rodzaju płynów do kąpieli, na szczęście ściany nie były białe tylko beżowe, ale to i tak niewielka różnica.

Na szafce obok umywalki, poskładane i wyprane moje ubrania. Najciemniejszy akcent w całym pomieszczeniu.

Spojrzałem w lustro. Masakiera, wyglądałem jak żywy trup. Mega blady, chudy, z czarnymi rozczochranymi włosami i lekko podkrążonymi bardzo ciemnymi oczami. No pozazdrościć.

No, cóż. Może jednak przed sprawdzeniem tych srebrnych drzwi wezmę krótką kąpiel? W końcu, co mi szkodzi?

Wziąłem krótki prysznic, bo kąpiel byłaby za długa. Zresztą, pewnie wyskoczyło im na jakimś tam głównym komputerze, że właśnie ''umarłem'', więc niedługo może się ktoś zjawić.

W zasadzie od razu powinienem opuścić to pomieszczenie, ale dziś jakoś tak racjonalnie nie myślałem.

Po około kwadransie byłem już ubrany. Jak to dobrze mieć na sobie swoje ubrania, a nie jakieś szpitalnie ciuchy.

Ponownie spojrzałem na moje odbicie. Od razu lepiej. Twarz nabrała trochę kolorów, a oczy nie były już tak podkrążone. Nawet nie wyglądałem już tak chudo. Tylko moje włosy nadal były w nieładzie. Sięgnąłem po grzebień, ale wypuściłem go od razu, ponieważ odezwał się dziwny głos:

DZIEŃ DOBRY! JESTEM SHIKE I POMOGE CI DOBRAĆ FRYZURĘ. HMMM MOŻE PO PROSTU.... Odstawiłem grzebień na miejsce i głos automatycznie się wyłączył. Jeszcze tego brakowało. Zostawiłem włosy w spokoju i opuściłem łazienkę.

Od razu skierowałem się do tych srebrnych drzwi. Sądziłem, ze okażą się zamknięte, ale jednak się myliłem. Otworzyły się kiedy jeszcze nawet nie dotknąłem ręką klamki.

Korytarz tak samo jak sala był cały biały. Chyba zaraz zwymiotuję. Taki ohydny kolor.

Co kilka metrów po obu stronach korytarza stały takie same srebrne drzwi jak u mnie.

W pewnym momencie z jednych z nich wyszła jakaś dziewczyna i się zderzyliśmy.

- Ała- jęknęła i potarła ręką ramię. Miała krótkie białe (dosłownie) włosy i jasno niebieskie oczy, podkreślone niebieską kredką. Ubrana była w białą obcisłą sukienkę i buty na obcasach.

- Sorry- powiedziałem najmilej jak potrafiłem.

- A ty to kto?- zapytała wpatrując się we mnie podejrzliwie.- Nie widziałam cię wcześniej.

- Ee no tak. Wiesz, pojawiłem się tutaj niedawno i cały czas spędziłem tutaj- odpowiedziałem zgodnie z prawdą. Chciałem jak najszybciej wyjść.

- A w jakiej sali leżałeś?- wypytywała dalej. Co tacy nieufni ci ludzie się zrobili?

- Pff nie wiem. Nie patrzyłem na numer, ale to ta ostatnia po prawej stronie- dziewczyna pokiwała głową jakby się nad czymś zamyśliła.

- No dobra. Nie wyglądasz na jakiegoś potrzebującego pomocy, więc idź- odparła lekceważąco i ruszyła w stronę, z której przyszedłem.

- Tylko tam na monitorze pisze: TRUP. Niechcący mi się kabelki porwały- rzuciłem w jej stronę.

- Ech a mówiłam Oliverowi żeby naprawił pół roku temu. A jak ktoś naprawdę umrze to nawet nie będziemy wiedzieć- mruczała pod nosem odchodząc. Wzruszyłem ramionami i wyszedłem na zewnątrz.

Tutaj też było trochę dziwnie. Obozowicze od około dziesięciu do... no 20 lat biegali i wrzeszczeli na całe gardło. Dodam, że połowa z nich miała w ręku noże, topory, bicze, kusze, nawet pistolety i tym podobne. Gdzie ja się kurwa znalazłem?

Nikt nie zwracał na mnie szczególnej uwagi. Może dlatego, że tutaj wszyscy ubierali się jak tylko chcieli, więc nie różniłem się aż tak bardzo.

Nawet nie wiem czego szukałem. Może Wielkiego Domu, albo Trzynastki? Jednak wszystko zostało, tak jakby, poprzestawiane. Tam gdzie była ścianka z lawą, stał jakiś czerwony budynek. Herosi, którzy do niego wchodzili mieli ze sobą różnego rodzaju broń, a Ci, którzy wychodzili najczęściej wyglądali jak po walce z hordą cyklopów.

Arena niby była tam gdzie zawsze, ale trochę się zmieniła. Może nie będę już opisywał, bo zawsze mogę to zrobić później. Ale jedno co mogę powiedzieć, to na pewno zainwestowali w nowoczesną technologię. Zamiast zwykłych manekinów były wyświetlane potwory takie jak na przykład gorgony. Niby fajne, ale jednak.... Czuję się znowu, jak po podróży w czasie.

Na arenie znajdowało się około dwudziestu herosów. Wolałem im nie przeszkadzać, więc odszedłem. W końcu postanowiłem poszukać, kogoś kto tu rządzi. Może nawet Chejrona? Kto wie?

W pewnej chwili podszedł do mnie jakiś chłopak. Miał na oko jakieś siedemnaście lat, brązowe włosy i ciemnoniebieskie oczy, a w ręku trzymał laserowy pistolet. To chyba jego widziałem przed utratą przytomności.

- Elo- powiedział i schował pistolet za pasek.

- Yyy hej- odpowiedziałem niepewnie. Nie wiem czego mogę się po kim spodziewać.- Sorry, ale nie pamiętam. To ty walczyłeś z tymi potworami przy bramie?

- Nom. Nieźle co? Sam stworzyłem ten pistolet. Specjalnie zmodyfikowany, żeby działał na potwory- uśmiechnął się dumnie.- W sumie dobrze, że już się obudziłeś. Gabi chciała z tobą jak najszybciej gadać- odparł.

- A kim jest ta Gabi? I czemu chciała ze mną gadać?

- Tego to nawet mi nie powiedziała- pokręcił głową.- Ale mogę Cię do niej zaprowadzić. Powinna być w Domu Pretora. Pewnie jeszcze rozmawia z tą dziewczyną, z którą przyszedłeś. A tak w ogóle to jestem Oliver, ale możesz mówić Ollie jak wszyscy- podał mi dłoń. Uścisnąłem ją.

- Ja jestem Nico di Angelo- powiedziałem. Nie wiem czemu, ale ten chłopak wydał mi się taki... godny zaufania. Chyba zwariowałem, ale chuj z tym.

- Serio? Jak TEN Nico di Angelo?- zapytał. W tej chwili coś zapiszczało. Wyciągnął coś z kieszeni i lekko się wykrzywił.- Eee sorry, ale muszę spadać. A ty idź do Gabi. Jej domek znajduje się tuż przed domkiem Zeusa, a ten na pewno rozpoznasz- powiedział i gdzieś odbiegł.

Nie miałem wielkiego wyjścia co zrobić, więc postanowiłem iść tam gdzie powiedział Oliver.

Rzeczywiście niedaleko Jedynki stał wielki kremowy budynek. Wyglądał jak połączenie rzymskiej i greckiej architektury. Kiedyś Annabeth chciała zrobić coś takiego, ale jej nie wychodziło.

Drzwi wyglądały jak zrobione z rubinu. Gałka była srebrna, ale wszystko inne wyglądało jak drogocenny kamień. Gdy dotknąłem gałki, na środku drzwi pokazał się złoty ekran. Wyświetliło się kilka pytań.

Pierwsze: Jesteś herosem? Zaznaczyłem oczywiście, że tak.

Drugie: Masz ważną sprawę? Moja odpowiedź brzmiała tak samo jak poprzednia.

Trzecie: Czy zagrożone jest życie herosa/śmiertelnika? Miałem już tego dosyć, więc zaznaczyłem odpowiedź- tak. W końcu drzwi się otworzyły. Wszedłem do środka z lekkim wahaniem.

Przeszedłem przez obszerny holl, na którego ścianach wisiały dziesiątki obrazów i zdjęć. W końcu znalazłem się w dużym pokoju, a raczej salonie. Na środku stał stolik, a przy nim siedziały dwie dziewczyny. Jedną z nich była Nika, a drugą, chyba ta dziewczyna, którą widziałem z Oliverem. Kiedy tylko się zbliżyłem, nie odwracając się westchnęła dramatycznie.

- Co tak ważnego cię tu sprowadza, kiedy przeprowadzam rozmowę? Bo nie uwierzę, że coś naprawdę ważnego- powiedziała pisząc coś na komputerze.

- No dla mnie akurat ważne. Chciałbym się dowiedzieć co tu tak naprawdę robię- powiedziałem krzyżując ręce na piersi.- Cześć Nika- dodałem uśmiechając się do dziewczyny.

- Och, właśnie o tobie rozmawiałyśmy- powiedziała nieznajoma heroska wpatrując się we mnie jak w obrazek. Nie znoszę tego.- A jednak się znacie?- spytała Veronicę. Ta zaryła twarz rękoma.

- Ile razy mam ci mówić, że nie? Spotkaliśmy się niedaleko obozu, kiedy potwory atakowały, prawda Nico?- popatrzyła na mnie znużona. Pokiwałem potwierdzająco głową.

- Dobrze, w takim razie możesz już iść.

Nika bardzo ucieszyła się, słysząc to i od razu wyszła z pokoju.

- Usiądź- dziewczyna wskazała miejsce naprzeciwko siebie. Trochę niechętnie, ale to zrobiłem. Nie przepadam, gdy ktoś mi rozkazuje. A już na pewno nie dziewczyna.

- Mogę się w końcu dowiedzieć o co tu chodzi?- zapytałem i przyjrzałem się uważniej półbogini. Miała długie proste ciemne włosy i brązowe oczy z czarną obwódką. Ubrana była w niebieskie szorty i czarną bluzkę na ramiączkach. Na rękach i nogach miała liczne tatuaże.

- Ok. No więc tak. Ja jestem Gabrielle Santiago, pretor Obozu Półkrwi, córka Zeusa, wnuczka Hekate i prawnuczka Afrodyty- popatrzyłem na nią dziwnie, ale na razie nie chciałem nic mówić.- Reszta jest trochę skomplikowana. No więc, podejrzewam, ze wiem kim jesteś- popatrzyła na mnie pytająco.- Nico do Angelo, co nie?- zapytała, ale brzmiało to bardziej jak stwierdzenie, więc tylko pokiwałem głową.

- Skąd wiesz?

- Hmmm powiedzmy, że jesteś jesteś znany na obozie- odparła.- Żyłeś na początki 21 wieku?-

- Co znaczy żyłem? W sumie to prawda, ale przyznam, ze trochę mnie przerażasz- powiedziałem szczerze.

- No dobra. Tak więc prawdopodobnie moja teoria się sprawdza. Sądzę, że bogowie Cię wskrzesili i wysłali po coś do nas. Naprawdę nie wiem po co, więc nie mogę ci powiedzieć.

- To już zdążyłem odkryć- stwierdziłem może trochę zbyt nieprzyjemnie.- A tak w ogóle to który jest rok? Bo wydaje mi się, jakbym odbył podróż do przyszłości.

Dziewczyna zaśmiała się, po czym spojrzała mi głęboko w oczy.

- Jest 2063 rok. Nie żyłeś przez 45 lat, ale powróciłeś synu Hadesa- powiedziała spokojnie.

Już miałem zadać kolejne pytanie, ale nagle coś wstrząsnęło jak po wybuchu bomby, a po chwili usłyszałem dziewczęce wrzaski.

- Co to?- zapytałem wstając z miejsca.

Dziewczyna wyglądała na równie zaskoczoną co ja.

- A bo ja wiem? Chodźmy sprawdzić- zaproponowała. Po kilkunastu sekundach otwieraliśmy już drzwi na zewnątrz.
          
      ~~~~~~

  No i proszę. ;D Wiem, że mega nudny, ale serio nie miałam co wymyślić. ;D  Wena się na chemii zużyła. XD

Taka mała informacja. Nie wiem czy rozdział na drugim blogu pojawi się w terminie. Teraz mam próbne egzaminy i pasowałby się trochę poduczyć. Z każdego przedmiotu później dają z tego oceny, więc wiecie. No i jasełka. Tak więc trochę tego jest, ale postaram się nadrobić w święta. ;DDD

Dziękuję, tym którzy dotrwali do końca. Gratulacje. ;***